De zoektocht naar klaprozen

Misschien lijkt het wel alsof ik zomaar vlekkeloos al die bloemige selfies maak, maar geloof me, niets is minder waar. De foto hierboven was een 24-uur durende worsteling waar ‘driemaal is scheepsrecht’ maar weer eens waar bleek. Het leek me leuk om jullie eens mee te nemen op mijn zoektocht naar de klaprozen.

Het begin

Tijdens mijn dagelijkse wandelingen kom ik altijd een klein veldje tegen met klaprozen, zo prachtig! Klaprozen zijn één van mijn lievelingsbloemen en de reden dat ik er nooit eerder een portret mee heb gemaakt is simpelweg omdat ik er nooit zoveel tegenkwam.

Tot dit bewuste veldje dus. Gezien het gelegen is op een drukke plek waar veel verkeer, fietsers en wandelaars komen, kwam het niet zo snel in me op om hier even schaamteloos een zelfportret te maken. Maar toen het idee eenmaal in mijn hoofd was gevestigd, ging het er niet meer uit.

En dus ging ik na mijn wandeling snel mijn camera en statief halen. Het was overdag en de zon scheen te fel, maar het werd bewolkt dus ik had goede hoop dat er een goede foto uit zou komen. Helaas bleek dat niet helemaal waar – of de zon scheen, of mijn camera stelde niet goed scherp.

Poging 2

Eenmaal thuis gekomen besluit ik dat het toch niet voldoende is. Ik ga in de avond terug, als het licht mooi zacht is en de zon laag staat. Dit is ondertussen wel erg laat, dus pas rond half 9 ging ik op weg. Dat betekent in mijn geval dat ik dus de hele dag onrustig ben, want als ik eenmaal een foto in mijn hoofd heb dan wil ik het ook meteen gedaan hebben. Helemaal bij zoiets als een zelfportret, wat ik na al die jaren nog steeds ongemakkelijk vind om te doen.

Maar ik had een klein dingetje over het hoofd gezien. Eenmaal aangekomen op mijn plek verbaasde ik me er over dat alle klaprozen ineens weg waren! Klaprozen heten niet voor niets klaprozen, deze klappen dus in. Tjah, je bent nooit te oud om te leren he?

Maar daar was ik nog niet meteen achter en dus liep ik snel naar een plek waar ik nog meer klaprozen had gezien. Die waren natuurlijk ook weg en ondertussen was ik een wandeling van 7 kilometer en een hoop foto’s verder.

Driemaal is scheepsrecht

Ik besloot om de volgende dag vroeg terug te komen. Al eerder had ik gezien dat in de ochtend er schaduw op de klaprozen stond, dus dat leek me een mooi moment om foto’s te schieten. Hopelijk was het dan ook wat rustiger.

Om half 9 in de ochtend was ik er al, maar de schaduw was niet heel consistent en veranderde veel. Dat betekende dat ik even moest wachten en uiteindelijk een half uurtje de tijd had om foto’s te maken.

Geduld is absoluut niet mijn sterkste kant, dat zal ik eerlijk toegeven. Maar als het om de ‘perfecte’ foto gaat, ja dan wil ik nog wel eens mijn best doen. Gelukkig bleek het te lonen en lukten de foto’s nu wel en werden ze zoals ik in gedachten had.

Ondertussen trotseerde ik hondendrollen, plasplekken en blaffende honden die van me schrokken omdat ik me behoorlijk verdekt had opgesteld. Wat blijkt? Veel mensen zien je vaak niet eens als je aan het fotograferen bent. Natuurlijk helpt het ook dat mijn Sony een stille sluiter heeft en dus geen geluid maakt, dat is met het maken van een zelfportret mooi meegenomen!

Outtakes

Vaak schiet ik een hele serie en komt er maar 1 foto daarvan op Instagram. Dat voelde een beetje zonde, dus bij deze deel ik er nog een paar die ik wel leuk vond.

Wat denk je, was het de moeite waard? Wat mij betreft wel!