Vroeger, toen er nog geen pandemie in de wereld was en je er nog op uit kon gaan met je vrienden of zelfs op vakantie kon. Vroeger toen je nog gewoon koffie kon gaan drinken met je vrienden en er foto’s van kon maken. Het voelt nu alweer als een eeuwigheid geleden, maar de meeste foto’s in deze post schoot ik in Februari. Ik had veel tijd en besloot om mijn creativiteit wat meer te prikkelen door vrienden en dagelijkse momenten vast te leggen.
Analoog is voor mij dé manier om stil te staan bij een beeld en echt vol met fotografie bezig te zijn. Je zou het bijna een soort mindfulness kunnen noemen. Maar eerlijk, als we zo gaan beginnen dan is fotografie sowieso wel iets waar ik erg zen van word. Ook in de digitale wereld kan ik me achter mijn computertje nog uren vermaken met het bewerken van foto’s – alsof de tijd even stil staat.
Het dagelijkse wordt bijzonder.
Maar analoog is natuurlijk wel een stuk bewuster. Je gaat je dure rolletjes met maar 36 foto’s immers niet volschieten met maar één moment. Zo worden de imperfecte foto’s (slechte focus, rare compositie, gekke kleur) toch ook eigenlijk wel bijzonder, een sfeerbeeld van een speciaal moment. En juist in deze barre tijden is het extra fijn om er bij stil te staan dat iets wat heel normaal is, juist ook heel bijzonder is. Die koffie met vrienden is dus niet zo vanzelfsprekend als ik dacht en daardoor is het extra dierbaar om deze foto’s nu te hebben.
Wie had dat gedacht begin dit jaar?
Foto’s zijn zoals gewoonlijk ontwikkelt door Carmencita Film Lab. Tijdens de quarantaine heb ik een nieuwe hobby gevonden, namelijk zelf foto’s ontwikkelen. Natuurlijk heb ik niet de geweldige kennis en apparatuur van een professioneel filmlab, maar ook hier volgt binnenkort een blog post over.
Ohhh Angelica wat een fijne sfeer weer! Heerlijk <3
Lief, dankjewel! 🙂