We zijn nu een paar weekoverzichten verder en het leek me eens goed om de balans op te maken. Wat is er veranderd, wat zijn de voor en nadelen? In de eerste instantie wilde ik dit typen als onderdeel van een weekoverzicht, maar die werd al echt te lang.
Dus even zo! Het voelt een beetje alsof ik weer 16 ben en een dagboekverhaal in mijn Livejournal tik, haha. Maar wellicht is het herkenbaar en ik merk dat het fijn is om even mijn gedachten op te kunnen te schrijven en te delen.
Hoe is het leven na 7 weken thuiszitten en crisis? Soms vergeet ik wel eens dat we in een historisch stukje tijd zitten. En dan ineens besef ik het me weer: hoe gek het eigenlijk is dat ik al 7 weken thuis zit, hoe normaal het al is geworden en hoe erg de wereld veranderd is. Zal het ooit nog hetzelfde worden?
Dankbaar
+ Heb nu alle tijd van de wereld, een lege agenda en geen werk, geen rijlessen. Het geeft ontzettend veel rust. Afgezien van af en toe een kleine dip, heb ik me zelden zo zen gevoeld.
+ Ben daardoor weer meer gaan lezen en maak elke dag tijd voor een goede wandeling of work-out.
+ Ook ben ik heel erg dankbaar dat ik mijn creativiteit heb, zodat ik me daar vol op kan storten. Als ik het een week niet doe vanwege inspiratie of zin, dan merk ik dat meteen. Het is denk ik het nummer 1 ding wat me nu een beetje op de been houdt. Niet alleen nu trouwens, altijd wel.
+ Vind het heerlijk om nieuwe dingen uit te proberen, zoals het maken van video’s, Facetimeshoots en het ontwikkelen van fotorolletjes.
+ Blij ben ik ook dat we nu in het digitale tijdperk leven. Ik leefde altijd al veel op het internet, dus voor mij verandert er op dat gebied niet superveel. Sommige vrienden ‘zie’ ik nu zelfs meer omdat we elke week een digitale borrel doen, leuk!
+ Ik kan nu schaamteloos mijn haar niet verven en elke dag een lekker zittende broek aantrekken met een slobbertrui. YES. (Dit deed ik stiekem eigenlijk altijd al, ssst.)
+ Dat er nog wel gewoon een inkomen binnenkomt door een regeling van de overheid. Dit klinkt cliché, maar wat een bofbipsen zijn we toch dat we in een land als Nederland wonen. Ik snap best dat het niet perfect is, maar voor deze regeling ben ik héél erg dankbaar!
+ Ook ben ik blij dat wij nog gewoon de deur uit mogen en uitgebreid kunnen gaan wandelen of hardlopen.
+ Door al die vrije tijd en omdat ik nu wekelijkse boodschappen doe, ben ik ineens veel meer gaan koken. Ik probeer nu ook elke week een nieuw gerecht te maken, om mijzelf nog een beetje uit te dagen. Zelfs de pizza’s beleg ik nu zelf (nee, het deeg maak ik niet, want er is al weken geen gist meer op voorraad. Maar wist je dat een pizza uit zo’n rol & dan zelf beleggen echt veel lekkerder is dan een ‘verse pizza’ die dan toch altijd naar karton smaakt?). Ook ben ik het bakken weer aan het herontdekken en ja, net als half Nederland maakte ik een bananenbrood (of 5).
+ Fijn dat het steeds zulk mooi weer is geweest. Terwijl ik het typ is juist net een paar dagen regenachtig en grauw, maar dat is eigenlijk wel een welkome afwisseling. Van al dat lekkere weer werd ik niet zo productief, haha. Wat als deze situatie in hartje winter was geweest? Dat zou een stuk pittiger zijn.
+ Het duurde even, maar na 8 jaar heb ik eindelijk eens een vlonder besteld om mijn balkon wat vrolijker te maken. Ook bestelde ik ein-de-lijk een combimagnetron, zodat ik mijn stokoude gasoven niet meer hoef te gebruiken. Even voor een goed beeld: een pizza afbakken duurde doorgaans drie kwartier tot een uur. Ik denk dat ‘ie niet warmer werd dan een graad of 150. En vaak pakte ‘ie het vuurtje niet, of maar 1 kant, waardoor de oven volliep met gas en als het dan eindelijk wel lukte er een steekvlam uitkwam. En ja, hier heb ik dus gewoon 8 jaar lang mee gebakken haha.
De nieuwe komt binnenkort en dan hoop ik ein-de-lijk eens goede pizza’s te kunnen bakken (met intacte wenkbrauwen, joepie).
Iets minder dankbaar
_ Sociale isolatie is de term die we natuurlijk wel kennen nu. Ik heb in de hele lockdown nog maar 2 vriendinnen ‘in het echt’ gezien. Mijn familie woont ver weg dus die zie ik ook een tijd niet. Gelukkig ben ik wel een einzelgänger in hart en nieren, haha.
_ Ik zou eind Maart opgaan voor mijn rijbewijs. Nou was dat wellicht wel een beetje te snel, maar nou heb ik werkelijk geen idee wanneer ik überhaupt weer op rijles kan. Ik hoop vurig dat ik straks niet weer een hoop extra lessen moet nemen om er een beetje in te komen. Hoe schakel je?! Juist in deze tijden zou het zo fijn zijn om te kunnen autorijden, maar helaas.
_ Geen werk hebben. Nou moet ik eerlijk zeggen dat ik dat ook een voordeel vind. Ik mis het fotograferen, zo zou ik vandaag een bruiloft hebben. Maar dat fotograferen gaat natuurlijk gewoon door, maar dan niet in opdracht! Dus daar kan ik gelukkig mijn ei nog in kwijt. Mijn baristawerk is nog steeds ‘on hold’ en dat mis ik nog niet heel erg. Maar daar ligt ook niet mijn passie, natuurlijk. Wél mis ik het om een beetje een doel te hebben, om naar mijn werk te gaan en onder de mensen te zijn. Ik mis de lekkere koffie, mijn collega’s en de bedrijvigheid. Ik vraag me wel eens af of ik straks nog een rosetta kan schenken!
_ Mensen die zich niet aan de regels houden, aargh! Nou snap ik dat onze regels best wel wat ruimte overlaten tot verbeelding en ik vertrouw er op dat iedereen daar een verstandige keuze in maakt. Maar als ik ga hardlopen en er lopen 3 mensen naast elkaar op het fietspad die weigeren opzij te gaan? Ja, dan word ik wel een beetje boos. Ook raak ik echt een beetje gestresst van de drukte die nu in de stad steeds meer toeneemt (ik woon midden in de binnenstad) en is boodschappen doen ook geen pretje. Maar goed, winkelen valt nog wel zoveel mogelijk te vermijden. Dat is trouwens ook weer een voordeel: mijn portemonnee is een stuk blijer nu.
Conclusie? Meer positieve dan negatieve kanten, zo te zien! Dat is toch wel weer geruststellend om te lezen. Maar ik ben vooral heel benieuwd ook naar hoe jullie dit ervaren. Ik kan me goed voorstellen dat je minder positief bent als je thuis moet werken met een stel gillende kinderen op de achtergrond. Of als je in de zorg werkt en dagelijks patiënten ziet overlijden door deze nare ziekte, of een dierbare hebt verloren. Ik denk dat we met z’n allen een beetje aan het vergeten zijn hoe ernstig de situatie wel niet is, althans als ik in de stad kijk lijkt alles bijna weer normaal. Dat is het natuurlijk niet. Ik zal eerlijk toegeven dat ik ook regelmatig begin te vergeten hoe akelig de situatie is, het lijkt steeds een beetje verder weg te geraken. Maar dat is het natuurlijk niet.
Herken je je in mijn verhaal? Of ervaar je het weer heel anders?
Siroon says
Wat een mooie post, misschien ga ik voor mezelf ook wel eens zo’n overzicht maken! Ik herken de innerlijke rust, ik voel me stiekem prima in de weekenden niks, maar dat komt misschien omdat mijn leven in Melbourne ook redelijk zo was (weinig sociale verplichtingen behalve de videocalls) en ik pas een week terug was toen de shit uitbrak. Ook ben ik een stiekeme introvert en kan ik prima een heel weekend bakken (Maar waar is die gist en baking powder!!) en boeken lezen. Maar ik mis op mijn werk wel heel erg mijn collega’s en de spanning van het ziekenhuis. Omdat ik niet in de directe zorg werk mag ik er niet komen, maar mis ik dat wel heel erg, de spanning van het ziekenhuis en de gezelligheid en het rumoer van mijn collega’s. Ik herken ook de dankbaarheid van het in Nederland wonen (wederom nog meer nu ik er een tijdje niet woonde) maar HALLO sociale zekerheid! Je zou nu maar met zijn allen mega werkloos zijn zoals in Amerika? My god.
Anyway, voordat ik je blog volkalk: ik ga je idee lenen en er ook eens wat over typen! Ik zal je de credits geven ;)
Angélica says
Nou ik herken het wel! Ik ben sowieso ook echt een introvert en kan prima alleen zijn, altijd al gekund. Ik kan me voorstellen dat je idd de spanning en de collega’s op je werk mist, dat lijkt me ook wel gek hoor! Zelfs ik mis dat, in de horeca haha. Het lijkt me ook best wel lastig om vanuit huis te moeten werken, dat lijkt me helemaal niet motiverend.
Oef en idd, je zal maar in Amerika wonen en werkeloos zijn, verschrikkelijk. Of in India in een sloppenwijk, sowieso vreselijk natuurlijk, maar dat we ons kunnen isoleren in een fijn, warm huisje is eigenlijk al zo’n grote luxe op zich. Blij met Nederland :)